(03.05.2011) “Die Jugend braucht Perspektiven”

“Die Jugend braucht Perspektiven”

Cemil Sahinöz ist deutsch-türkischer Soziologe, Journalist, Autor und Doktorand der Theologie und Islamwissenschaften. Er konnte bereits in vielen türkischen sowie deutsch-islamischen Zeitungen und Zeitschriften Kolumnen schreiben. Er ist außerdem Gründer und Chefredakteur der Ayasofya-Zeitschrift. Zudem ist er als Integrationsbeauftragter des DRK für den Kreis Güterloh und als psychologischer Familienberater zuständig.

Hallo Herr Sahinöz. Sie sind Redakteur der Zeitschrift „Ayasofya“. Welche Ziele haben Sie sich da gesetzt. Was wollten Sie vor der Gründung der Zeitschrift erreichen?

Die Ayasofya entstand als Idee im Rahmen unserer Misawa Projekte. Wir hatten das Gefühl, dass es an jungen muslimischen Autoren in Deutschland fehlt. Diese Lücke wollten wir mit der Ayasofya füllen. Die Ursprungsidee war, junge Autoren mit professionellen Autoren zusammenzubringen, um sie auszubilden. Dabei legten wir großen Wert darauf, dass die Zeitschrift unabhängig bleibt. Daher holten wir uns junge Autoren aus allen islamischen Gruppierungen und Orientierungen. Mai 2001 war es dann soweit. Die erste Ausgabe erschien. Seit dem erscheint die Zeitschrift alle drei Monate ununterbrochen. In den folgenden Jahren hat sich dann ein weiteres Ziel ergeben: ein Netzwerk an muslimischen Autoren aufzubauen. Daran arbeiten wir jetzt.

Schätzen Sie die Zeitschrift erfolgreich ein?

Ob die Ayasofya erfolgreich ist oder nicht, kann ich nicht beurteilen. Das wäre nicht objektiv. Ich kann ihnen aber sagen, dass wir Abonnenten aus vielen Ländern haben, wie z.B. Österreich, Türkei, USA, Luxemburg, Frankreich, Australien, Niederlande, England, Schweiz und natürlich Deutschland. Zudem ist die Ayasofya, so weit mit bekannt, die einzige muslimische Zeitschrift in Deutschland, die ununterbrochen seit 10 Jahren als Printausgabe erscheint. Ich denke, wenn wir bald die 10.000 Auflagen-Hürde geknackt haben, können wir erfolgreicher werden.

Sie sind sehr bekannt wegen ihren Beiträgen zur hiesigen Integration besonders der Muslime. Außerdem sind Sie offizieller Integrationsbeauftragter. Wie gelingt ihrer Meinung nach eine Integration?

Ich denke nicht und ich hoffe auch nicht, dass ich sehr bekannt bin. Popularität schadet der eigentlichen Arbeit. Ich denke Integration kann nur dann gelingen, wenn nicht mehr auf Ethnie oder die Herkunft geachtet wird. Also wenn ich als Autor angesehen werde und nicht mehr als türkischer, deutscher oder deutsch-türkischer Autor.

Was sind die Probleme und wie sollten Muslime vorgehen?

Die Probleme in der Gesellschaft sind nicht ethnisch bedingt. Sie sind eher abhängig von der sozialen Herkunft. Hier dran muss gearbeitet werden. Chancengleichheit muss auf allen gesellschaftlichen Ebenen und für alle gesellschaftlichen Güter vorhanden sein. Gleichzeitig sollten Muslime in Deutschland nicht mehr in ihre Ursprungsheimat investieren, weder materiell noch geistlich. Ein Heimatbezug zu Deutschland zu entwickeln, wird ein wichtiger Faktor für die Integration sein. Dieser großen Herausforderung müssen sich beide Seiten stellen.

Welche Vision sollten muslimische Jugendliche in Deutschland haben? Vielleicht eins zwei Worte zur Öffentlichkeitsarbeit und aktiver Teilnahme am gesellschaftlichen Leben?

Allgemein denke ich, egal ob muslimisch oder nicht, dass die Jugendlichen in Deutschland perspektiv- und ziellos sind. Es fehlt ihnen an Orientierungen und Wegen. Bei muslimischen Jugendlichen sehe ich zu oft, dass sie sehr gute Projekte auf die Beine bringen, die dann aber nach einigen Jahren, spätestens nach Beendigung des Studiums, eingestampft werden, weil die Projekte nichts anderes waren als eine Art Zeitvertreib während des Studiums und die Beteiligten auseinander driften. Daher wünsche ich mir eine muslimische Jugend in Deutschland, die zielstrebig arbeitet, sich für die gesamte Gesellschaft aktiv einsetzt und höhere Ziele hat als persönlicher materieller Reichtum, Anerkennung oder Status. Denn wir leben alle in Deutschland und sollten für die deutsche Gesellschaft, zu der Muslime als auch Nichtmuslime gehören, aktiv beitragen. Ich würde mir wünschen, dass das Zahnräder-Netzwerk, welches das Potenzial dazu hat, diese wichtige Aufgabe unter den muslimischen Jugendlichen fördert.

Im Rahmen ihrer Arbeiten als Buchautor; wie waren die Leserfeedbacks, auf welche Themen legen Sie besonders wert und was planen Sie sich für die Zukunft?

Es kommen sowohl positive Feedbacks als auch negative. Beides ist gut und wichtig. Womit man gar nichts anfangen kann sind persönliche Angriffe, Neid oder übertriebenes Lob. Das sind Extrempunkte, die zu nichts beitragen. Die Themen, mit denen ich mich beschäftige, sind soziologischer, theologischer, philosophischer und psychologischer Natur. Von den anderen Wissenschaften verstehe ich nicht viel. Daher halte ich mich raus. Übrigens würde ich mir dies von anderen Autoren ebenfalls wünschen. Ich möchte niemanden persönlich angreifen, aber es ist wohl ein deutsches Phänomen, das plötzlich Juristen, Informatiker, Wirtschaftler oder BWLer zu Theologen mutieren. Das macht nicht viel Sinn, da die Methoden und Arbeitsweisen dieser Wissenschaften sehr unterschiedlich sind. So bleiben die Debatten immer auf dem gleichen Level. Man kommt nicht weiter. Im Moment arbeite ich am Buch „Islamisches Wörterbuch“ und an einem türkischen Buch. Beide Bücher sind fertig geschrieben, so dass bald die Verlagssuche beginnen kann. Danach ist aber erst einmal Schluss mit dem Bücherschreiben. Meine Doktorarbeit schreibt sich ja nicht von selbst.

Das Interview führte Fatih Cicek

Integrationsblogger, 03.05.2011

(03.05.2011) İki farklı Avrupa: Felsefeciler, Hz. İsa ve gerçek Hristiyanlar

İki farklı Avrupa – Felsefeciler, Hz. İsa ve gerçek Hristiyanlar

 

 

Bediüzzaman Said Nursi eserlerinde iki farklı Avrupa´dan bahsediyor. Mesnevi-i Nuriye´nin Zühre bölümünde ve 17. Lem´a´nın 5. Nota´sında konuya değiniyor ve bu iki Avrupa´yı şu şekilde tarif ediyor:

 

1. Avrupa: „İsevîlik din-i hakikîsinden aldığı feyizle hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeye nâfi san’atları ve adalet ve hakkaniyete hizmet eden fünunları takip eden (Avrupa).“

 

2. Avrupa: „Felsefe-i tabiiyenin zulmetiyle, medeniyetin seyyiâtını mehâsin zannederek beşeri sefâhete ve dalâlete sevk eden bozulmuş ikinci Avrupa.“

 

Bediüzzaman´ın tahminen 1923lerde yazdığı bu ifadeleri biraz daha açmadan ve bugünün şartlarıyla karşılaştırmadan önce, kısaca felsefe konusuna değinelim. Bediüzzaman hiç bir konuda yapmadığı gibi, bu konuda da genelleme yapmıyor. Külliyen felsefeye karşı değil. Bunu yazdığı başka bir mektuptan anlıyoruz. Emirdağ Lahikasında felsefeyi de ikiye ayırıyor ve şöyle yazıyor:

 

1. Felsefe: „Felsefenin hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeye ve ahlâk ve kemalât-ı insaniyeye ve san’atın terakkiyatına hizmet eden felsefe ve hikmet kısmı ise, Kur’an ile barışıktır. Belki Kur’anın hikmetine hâdimdir, muaraza edemez. Bu kısma Risale-i Nur ilişmiyor. […] Müstakim, menfaatdar felsefeye ilişmiyor.”

 

2. Felsefe: “İkinci kısım felsefe, dalalete ve ilhada ve tabiat bataklığına düşürmeye vesile olduğu gibi sefahet ve lehviyat ile gaflet ve dalaleti netice verdiğinden ve sihir gibi hârikalarıyla Kur’anın mu’cizekâr hakikatlarıyla muaraza ettiği için, Risale-i Nur’un ekser eczalarında mizanlarla ve kuvvetli ve bürhanlı müvazenelerle felsefenin yoldan çıkmış bu kısmına ilişiyor, tokatlıyor.”

 

Yine aynı Lahikanın başka bir yerinde “Fen ve Felsefenin dalalet kısmı – yani Kur´anla barışmayan, yoldan çıkmış, Kur´ana muhalefet eden kısmı” diye tarif ediyor.

 

Göründüğü gibi Bediüzzaman´ın karşı çıktığı felsefe akımı İmam Gazali´nin „Tahafut al-Falasifa“ eserinde çürütmeye çalıştığı felsefe anlayışı. Bu akım ikinci Avrupa ile birebir uyuşuyor. İkisi de dalaleti, imansızlığı ve sefaleti yaygınlaştırma derdinde. Hikmet peşinde olması gereken felsefe, bu anlamda hikmet peşinde değil, insanı bir zevk makinesi haline getirme peşinde.

 

Ayrıca Bediüzzaman, 1922de Ankara´da mecliste verdiği meşhur “Namaz Beyannamesi”nde “Enbiyanın ekseri Şarkta ve hükemanın ağlebi Garpta gelmesi kader-i ezelînin bir remzidir ki, Şarkı ayağa kaldıracak din ve kalbdir, akıl ve felsefe değil” diyor. Burada tekrar batı´dan felsefecilerin, doğu´dan peygamberlerin çıkmasının hikmetine vurgu yapıyor.

 

Şimdi Avrupa meselesine değinelim….

 

Farklı Avrupa´lardan kasıt, elbette bir ülkeler ayrımı yapmak meselesi değil. Burada Bediüzzaman Said Nursi Avrupa´da iki farklı akımdan bahsediyor. Nursi´nin tarifine göre, birinci akım gerçek hristiyanlığı temsil edecek. Bu akım hadislerde rivayet edildiği gibi, İslam ile birleşecek ve Hz. Mehdi´nin peşinden gidecek.

 

İkinci akım ise hristiyanlıktan uzaklaşacak, ikinci felsefenin anlayışıyla ve medeniyetin güya güzellikleriyle beraber insanları felakete uğratacak.

 

Eğer Avrupa´daki son 10 yılın gelişmelerine bakarsak, ikinci akımın hızla güçlendiğini ve yayıldığını görüyoruz. Avrupa genelinde kilise´den ayrılmalar ve bir ilahın varlığını inkar edenler, kemiyeten çoğalmakta. Yani kiliseler boş ve inananlar azalıyor. Hatta 2010 senesinde Almanya´da katolik kilisesinden ayrılanların sayısı yeni bir rekora imza attı.

 

Birinci akıma baktığımızda, öncelikle şu soruyu sormamız gerekiyor? Hakiki İsevilik nedir?

 

Bu bağlamda Bediüzzaman´ın „İslam ile birleşecek“ ve „Hz. Mehdiyle ortak hareket edecek“ ifadeleri gösteriyorki, hakiki isevilikten kasıt, Hz. İsa´nın tanrı veya tanrının oğlu olduğunu red edip, onu Peygamber olarak görmek.

 

Şimdi tekrar Avrupa´ya baktığımızda böyle bir akımı görmek mümkün. Yani Bediüzzaman´ın bahsettiği birinci akım (birinci Avrupa), sessizce, kemiyeten az da olsa, keyfiyeten yükselişte. Bu akım kendisini kiliseden sıyırmış, henüz kurumsallaşamamış veya cemaatleşememiş ferdlerden ibaret. Yani fikir olarak mevcut ve genel itibariyle akademik çevrelerde daha yaygın.

 

Zaten 5. Şua´nın 16. Meselesinde Bediüzzaman, Hz. İsa (as.) geri döndüğünde onu çok az kişi tanıyacağını belirtiyor. Hz. İsa ister şahıs olarak ister şahs-ı manevi olarak geri dönsün, etrafındakilerin az sayıda olduğunu farklı yerlerde izah ediyor.

 

Nitekim bu akımı temsil edenler şuan sessiz kalıyorlar. Seslerini duyurabilecek bir platform´ları yok. Fikirleri yüzünden kiliseden afaroz ediliyorlar, ama gelecekte bu akım Avrupa´ya hakim olacak.
Çünkü ikinci akımın getirdiği sefalet ve rezillik insanlığı bir çıkmazın içine sürükledi ve sürüklüyor. Psikolojik bunalımda olan insanlar, bu bataklıktan çıkmanın çözümünü mecburen Allah inancında bulacaklar.

 

Bunu yaparken İslam ile birleşmeleri de elzem. Said Nursi’ın 1907’lerde söylediği “Avrupa bir İslâm devletine, Osmanlı Devleti de bir Avrupa devletine hâmiledir. Bir gün gelip doğuracaklardır” sözlerini hatırlayalım. İşte yukarıda bahsettiğimiz mesele ile bu sözü tekrar ele alırsak, Avrupa´da yaşayan müslümanlar için önemli bir vazife, ehemmiyetli bir görev, büyük bir mesuliyet ve sorumluluk ortaya çıkıyor: İslamı hem lisan-ı hal ile, hem de lisan-ı kal ile temsil etmek ve özellikle Hz. İsa´nın peygamberliği konusuna ağırlık vermek.

 

 

 

Cemil Sahinöz, Moral Haber, 03.05.2011

http://www.moralhaber.net/makale/iki-farkli-avrupa-felsefeciler-hz-isa-ve-gercek-hristiyanlar/

 

HaberAyna,

http://www.haberayna.com/yazarlar/cemil-sahinoz/iki-farkli-avrupa-felsefeciler-hz-isa-ve-gercek-hristiyanlar_393.html

(29.04.2011) Anadilde Kur’an okumak

Anadilde Kur´an okumak

Bütün kitaplar bir kitabı daha iyi anlamak için okunur…

Şöyle bir genel kanaat var: Kur´an-ı Kerim anadilde anlaşılmaz. Okuyanın kafası karışır.

Halbuki hiç Kur´an´ı anadilinden okuyupda kafası karışan veya imansız olan birisine rastlamak mümkün değil.

Kur´an´ın neden arapça ve kolay anlaşılır olduğu yine Kur´an´da belirtiliyor: “Muhakkak ki, biz onu anlayasınız diye Arapça bir kitap olarak indirdik” (12:2), “Bunun dili ise açık seçik Arapça’dır.” (16:103), “(Ey Muhammed!) Biz Kur’ân’ı senin dilin üzere kolaylaştırdık ki, onunla Allah’tan korkup sakınanları müjdeleyesin, inat edenleri de korkutasın” (19:97), “İşte, sakınsınlar yahut hatırlamalarını sağlasın diye onu Arapça bir Kur’an olarak indirdik ve onda uyarılarımıza tekrar tekrar yer verdik.” (20:113), “Apaçık kitaba andolsun ki biz onu iyice anlayasınız diye Arapça bir Kur’an yaptık” (43:2,3), “Biz Kur’ân’ı senin dilinle indirip kolaylaştırdık. Umulur ki onlar öğüt alırlar” (44:58) ve “Andolsun ki biz, Kur’an’ı düşünüp öğüt almak için kolaylaştırdık. Hani düşünüp öğüt alan (yok mu)?” (54:17,22,32,40). Yani zaten Kur´an´ın arapça olmasının hikmetinden birisi anlaşılması için.

Diğer ümmetlere de, anlayabilsinler diye hep kendi dillerinde peygamberler gönderilmiş: “Biz, her peygamberi, ancak bulunduğu kavminin diliyle gönderdik ki, onlara apaçık anlatsın.” (14:4). Yani her kavme kendi dilinde vahiy gelmiş. Genellikle süryanice ve ibranice olarak geldiği bilinir. Hz. Adem´in ise bütün dilleri bildiği düşünülüyor.

Nitekim araplar da anadilinde Kur´an´ı okuduklarına rağmen, kafalarının karıştığına rastlamak mümkün değil.

Tam tersi…. Kur´an´ı anlayabileceği bir dilde okuyupta imana gelen veya kendisine çeki düzen veren bir çok kişi var. Aynı şekilde müslüman olan gayrimüslimler de Kur´an´ı arapça değil, kendi anadilinde okumuşlar ve bu sayede İslam´ı kendilerine din olarak seçmişler.

Hatta Yusuf İslam (eski ismiyle Cat Stevens) şöyle diyor: „Kur´an´ı okumadan önce müslümanları tanısaydım, asla müslüman olmazdım.“

Bu – aslında bizler için çok vahim olan – sözden şu dersi çıkarmamız gerekiyor: Kur´an´da bahsedilen yaşam tarzı ile müslümanların yaşam tarzı birbiriyle uyuşmuyor!

Bunda şaşıracak ne var ki? Okunmuyorki, içinde ne yazıldığı bilinsin!

Düşünün, size Çin Cumhurbaşkanı çince bir mektup yolluyor. Siz havanızı atıyorsunuz. Mektubu duvara asıyorsunuz. Arada sırada çince harfleri okumaya çalışıyorsunuz. Ama içeriğinden haberiniz bile yok.

Allah hepimize,

 

600 sayfalık bir kitap

114 bölümlük bir e-mail

6000 tweet yollamış

tabiri caizse…

Bu mektubu, kitabı, mail´i, tweetleri anlamak istiyorsak, elbette öncelikle anadilimizde okumamız gerekiyor. Anlamadığımız yerler olursa tabiki büyük alimlerin tefsirlerine başvuracağız. İbadetimizi tabiki arapça yapacağız.

Ama en azından hayatımızda bir kere anlayabileceğimiz bir şekilde Kur´an-ı Kerim´i okumamız gerekiyor.

Hatta okunması gereken ilk kitap, anadilimizde Kur´an olmalı.

Ondan sonra isterseniz bin kere arapça hatim edin.

Ama tersini yaptığınızda onbin kere bile hatim etseniz, içinde ne yazdığını, Allah´ın sizden ne istediğini, bilmedikten sonra, hayatımızda değimşimlerin olması çok zor.

Cemil Sahinöz, Moral Haber, 29.04.2011

http://www.moralhaber.net/makale/anadilde-kuran-okumak/

http://twitter.com/Cemil_Sahinoez

(27.04.2011) DOST TV – Misawa TV Iyi Haberler´de

DOST TV 27.04.2011 - Misawa TV Iyi Haberler´de

(15.04.2011) Die neue Ayasofya (Nr.35) ist erschienen

Die interkulturelle, unabhängige Zeitschrift für Wissenschaft, Integration und Religion erscheint alle 3 Monate und kostet nur 2 Euro.

Ayasofya Nr.35 enthält u.a.:

– Mohammed – der Prophet des Einen (Ahmed Aries)
– Die religiöse Message von Ostern (Michael Sendker, Detlef Obens)
– Die Rückkehr des Propheten Jesus (Said Nursi)
– Jesus im Islam (Fatih Karahan)
– Jesus lebt (Hakan Celik)
– Die Rückkehr Jesu (Prof. Dr. Thomas Michel)
– Malcolm X
– Ein Reisebericht aus Bahrain (Selma Öztürk)
– Irrungen und Wirrungen. Wo leben wir eigentlich (Cemil Yildirim)
– Die zärtliche Fürsorge des Propheten für die Waisen (Mehmed Paksu)
– Sprachnachweis bei Ehegattennachzug aus dem Ausland (Abdul-Karim Alakus)

und Türkisch:

– Nihat Genc ile cok özel söylesi!!!!
– Alper ile cok özel söylesi!!!!
– Yerken Dikkat (Songül Sahinöz)
– Hz. Isayi nicin tartisiyorlar (Prof. Dr. Alaaddin Basar)
– Islam Felsefesi
– Ömrün Muhasebesi (Murat Ileri)
– Hz. Isa Dünyaya tekrar gelecek mi? (Sadi Eren)
– Taharet (Selma Öztürk)
– Siir Sayfasi
– Cocuk ve Aile Kösesi

Die Zeitschrift ist auf Türkisch und Deutsch.

Zum Bestellen:
http://lesen24.com/product_info.php?pName=ayasofya-nr35-jesus&osCsid=1f987411e04270283ea24bbace20ca6e

Das Ayasofya Jahresabonnement jetzt zum Vorteilspreis mit gratis Buch:
http://www.ayasofya-zeitschrift.de/?page_id=89

(13.04.2011) Erkeğin tesettürü ne alemde?

Erkeğin tesettürü ne alemde?

Siz hiç „Komünist erkeklerin serüvenleri“, „Sosyalist erkeklerin maceraları“, „Erkek Psikolojisi“, „Erkek İlmihali“ veya „İslam´da Erkek“ isimli kitap, makale veya köşe yazısı okudunuz mu?

Muhtemelen hem okumamışsınızdır, hemde duymamışsınızdır.

Fakat „erkek“ kelimesi yerine „kadın“ kelimesini yerleştirdiğimizde, aynı soruya cevap şöyle olsa gerek: „O kadar çok varki, hangi birini okuyayım?“ Yani birisi ifratta, diğeri tefritte.

Elbette erkek hegemonyasında kadınlar istisnai durumları teşkil ediyorlar. Örneğin bütün ilmihaller ve namaz rehberleri erkekler için ve erkeklere göre yazılmıştır. Kadınlar “istisnai durumlar” kategorisine girer.

Tabiki bir konu hariç … tesettür konusu.

Tesettür denilince, hem ilk olarak hem de sadece kadınlar akla geliyor. Erkekler bu durumda istisna dahi olmuyorlar.

Halbuki tesettür emri insanlığa gelmiş. Sadece kadına veya erkeğe değil. Ama konu öyle „yaşanılıyorki“ ki, sanki sırf kadınlara has bir meseleymiş gibi.

Halbuki örtünmemek, dar giyinmek kadına nasıl caiz değilse, erkeğe de aynı ölçüde caiz değildir. Fakat bu konu üzerinde fazla durulmuyor. Örneğin bayanların tesettürüne azami derecede dikkat eden erkekler, acaba mütedeyyin erkeklerin futbol kıyafetlerine aynı hassasiyeti gösteriyorlar mı? Adalet bunu gerektirmez mi?

Kadınların tesettürü siyasete dahi malzeme oluyor. Fakat bir anlık kadının tesettürü siyasete alet edildiği gibi, erkeğin de tesettürü siyasete alet edildiğini düşünün. Nasıl bir tepki ile karşı karşıya kalırız? Biz erkekler kendimizi nasıl hissederdik?

Bu nedenle bu konuda daha hassas olmak gerekmez mi?

Genel anlamda tesettür konusunda daha hassas olmak gerekmez mi?

Misal, eşi sıcak havada tesettürden kaynarken, yanında kısa şort, kısa t-shirt ve terlikle gezen erkek daha ince düşünceli olması gerekmez mi? Mesela en azından vicdanı biraz sızlasa, fena mı olur?

Veyahut bir tesettürlü bayan ile konuşurken, kullanılan kelimelerde biraz hassasiyet olsa? Çünkü kullanılan kelime olarak da tesettür konusunda tam bir facia ile karşı karşıyayız. Tesettür, setr etmek, yani örtmek anlamına gelir. Fakat kullanılan kelime ´kapanmak´!? Halbuki insan kapanmaz, kapatılamaz… insan ancak üzerini örter, yani örtünür.

„Kapandı“ derken, aslında menfi (negatif) bir etki vermiş oluyoruz. Sanki hayata, insanlığa, sosyal yaşama kapanmış gibi. Halbuki sadece vücudunun belli yerlerini örtmüş oluyor. Kendisini kapatmış olmuyor. Yani hat dışı kalmıyor…

Tabi bir de kadının tesettürünü bilinçli olarak menfi olarak gösterme çabasında olan zihniyetler var. Bu zihniyetlerden yukarıda bahsettiğim hassasiyetleri beklemek ahmaklık olur.

Aslında bu zihniyetlere bir teşekkür borcum var…

Çünkü bu zihniyetler, sokakta her gördüğüm tesettürlüyü müdafa etmem gerekiyormuş gibi, gereksiz bir hisse kapılmama vesile oluyorlar… Ve netice itibariyle bana yukarıda bahsettiğim hassasiyeti veriyorlur. Bu anlamda sağolsunlar…

Gelecekte erkeğin tesettürüyle ilgili yazılar ve kitaplar okumak ve bu konuda daha hassas olabilme dileğiyle…

… esenle kalın.

Cemil Sahinöz, Moral Haber, 13.04.2011
http://www.moralhaber.net/makale/erkegin-tesetturu-ne-alemde/

(01.09.2010) Almanya´daki müslümanların sesi: Ayasofya Dergisi

Almanya´daki müslümanların sesi: Ayasofya Dergisi

 

 

Ayasofya dergisini iki arkadaş Mayıs 2002 senesinde Almanya´da çıkarmaya başlarlar. Öncelikle tamamen amatörce ve çok zorluklarla beraber çıkarılan dergi, her sayısıyla daha iyi olmaya başlar.

İlk senelerinde gençlerden oluşan ekibe, daha sonra tanınmış ve kaliteli yazarlarda eklenir. Ve bu sayede dergide hem yeni ve genç yazarlar, hemde tanınmış ve yılların yazarları buluşmuş oluyor. Genç yazarlar bu şekilde kendilerini yetiştirme imkanı buluyorlar. Dergide zaman zaman sadece müslüman yazarlar değil, aynı zamanda İslam´a dost olan gayri-müslimlerinde yazıları yayımlanır.

Ayasofya dergisi ilk sayısından itibaren iki lisanlı yayımlanmaya başlar. Hem türkçe, hemde almanca içerikli olan dergi, farklı kesimlere hitap eder. Türkler, almanlar, her milletten müslümanlar, gayri-müslimler, türkçeyi iyi bilmeyen türk gençleri ve alman müslümanlar derginin okur kitlesi haline gelir. Dergi hem anadilimiz türkçeye çok ehemmiyet veriyor, hemde yaşadığımız ülkenin dilinin öğrenilmesinin bir şart olduğunu vurguluyor.

Ayasofya dergisinin belki en büyük özelliği, Almanya´da yaşayan tüm İslami cemaatleri kucaklaması. Bu nedenle Almanya´da bulunan tüm İslami cemaatlerin mensupları Ayasofya dergisinde yazı yazıyorlar. Ve dergi cemaat ayırt etmeden tüm camii, tekke, dershane ve medreselere ulaşıyor. Bu, Ayasofyanın ´Almanya´da cemaatcilik olmaz, Almanya´da müslümanlık´ olur felsefesinin bir göstergesidir.

60 sayfadan oluşan Ayasofya dergisinde her sayıda Türkiye´den tanınmış simaların röportajlarıda bulunur. Aynı zamanda Ayasofya dergisi, şuan itibariyle göçmenler tarafından Almanya´da yayımlanan en eski dergi. Yani şuan yayınlanan dergilerin hepsi Ayasofya´dan sonra yayın hayatına başlamışlar.

Ayasofya dergisi 2500 tirajı ile üç ayda bir çıkar. Bu, Almanya şartlarında göçmenlerin çıkardığı bir dergi olması hasebiyle çok iyi bir rakam olsada, Ayasofya´nın hedefi dergiyi aylık 10000 tirajla çıkarmak.

Derginin abonelerinin %90ı Almanya´da bulunuyor. Fakat farklı ülkelerdende aboneler mevcut. Türkiye, İngiltere, Amerika, Hollanda, İsveç, Belçika, Avusturya ve Avustralya gibi ülkelerden aboneler var. Dergiye gayri müslimler arasında önemli akademisyenler, bakanlar, gazeteciler, psikologlar, eğitimciler, öğretmenler, polisler, yazarlar, siyasetciler, medya şirketleri, kilise temsilcileri, papazlar ve hatta alman istihbaratı dahi abone.

Ayasofya´nın misyonu İslam dinini Avrupa´da doğru bir şekilde tanıtabilmek. Gayrimüslimlere İslam dininin güzelliğini ve hoşgörülüğünü aktarabilmek. Bunu yaparkende türk okurlara İslamın kardeşlik ruhunu benimsettirmek. Çünkü Avrupa´da en lazım olanı cemaatler arası ittifak.

Ayasofya dergisi 31. sayısını Bediüzzaman Said Nursi özel sayısı olarak çıkardı. Yine türkçe ve almanca yazılardan oluşan sayıda, Said Nursi, 50. ölüm yıldönümü münasebetiyle tanıtılmış oldu. Özellikle alman müslümanların yazıları ve anlatımları Said Nursi´nin uhuvvet konusundaki rolünü bir daha göz önüne çıkardı.

Aynı zamanda Risale-i Nurları almancaya çevirmekte yardımcı olan Ayasofya ekibi, ilk defa ingilizce, ispanyolca ve fransızca Risale-i Nur sohbetleri düzenlemeye başlarlar. Yine aynı grup tarafından Kasım 1999da kurulan internet sitesi (www.misawa.de) Bochum Üniversitesinin yaptığı ve 42 İslami internetsitesinin araştırıldığı bir çalışmada “En büyük, en hosgörülü, en demokratik ve fikir özgürlüğünün en iyi gerçekleştirildiği internet sitesi” seçilir. Araştırmayı yapan profesör ve akademisyen ekibi, bu nitelikleri Risale-i Nurun insana verdiği anlayışa dayandırır ve bu özelliklerin kaynağı olarak Risale-i Nuru gösterir.

Cemil Şahinöz, Nur Vafki Dergisi, Eylül 2010, s.22

cemil@misawa.de

(01.09.2010) Vakıfların ehemmiyeti

Vakıfların ehemmiyeti

Vakıflar çok eski bir geleneğe dayanıyorlar. Her din ve millette vakıflar vardır. 11. ve 19. Yüzyıllar arasında vakıf müessesesi çok önemli bir rol oynamış. Şelçuklular ve Osmanlı Döneminde vakıflara büyük ehemmiyet verilmiş. Bazen bir camii veya tekkeyi ayakta tutabilmek için, bazende hastane, medrese veya su kuyularını hizmete sunabilmek için vakıflar kurulmuş. Osmanlı döneminde hatta belli mevsimlerde ülke sınırlarından geçen göçmen kuşlara yuvalar yapmak için dahi vakıflar kurulmuştu. Dolayısıyla vakıflar geleneğimizde var.

Hatta müslüman diyarında vakıfların yeri o kadar önemli görülmüşki, kendisini dünya hayatından geri çeken ve sadece Allah rızası için hayatı boyunca hizmet etmeyi gönül eden insanlara dahi ´vakıf´ ismini vermişler…

Ortaçağ´da insanlar ´ahirete yatırım´ maksadıyla vakıflar kurmuşlar. Vakıflara yaptıkları yatırım ve maddi destekten dolayı, vefaatlarından sonrada sevap hanelerine hayırlı hizmetlerin yazılacağını ummuşlar.

Çünkü herhangi bir vakıfa yaptığınız maddi yardım, sadece vakıfın tüzüğünde yazılı olan ve kuruluş nedeni olan gayesi için kullanılır. Başka bir maksat veya gaye için kullanılması yasal olarak mümkün değildir.

Dolayısıyla ´uhrevi yatırım´ yapmak için vakıflar birebirdir. Çünkü bir insanın kendi başıyla her yere, her hayıra yetişmesi mümkün değil. İşte tam bu görevi vakıflar yerine getirir.

Örneğin lösemili çocuklara yardım etmek istiyorsunuz. Kendiniz yapsanız 2-3 kişiye ancak yardım edebilirsiniz. Ama yüzlerce, hatta binlerce çocuğa yardım etmeniz mümkün değil. Çünkü lösemili çocukları bulmanız gerekir, hastanelerle beraber çalışmanız gerekir, doktorlar ile irtibat halinde olmanız gerekir, bu konuyu her gün takip etmeniz gerekir, en son gelişmeleri ve teknolojiyi araştırmanız gerekir… Bunu sadece iyi bir ekip yapabilir. Vakıflarda bu ekipler mevcuttur… Onun için en doğrusu – misalimiz gereği – lösemili çocuklara yardım eden bir vakıfa yardımda bulunmak… Bu şekilde, sizin sayenizde, yüzlerce çocuğa yardım etmiş olunacak.

Bu bağlamda vakıfların çalışmalarını araştırmakta ehemmiyet var… Sizinde dünya görüşünüzü temsil ettiğini, sizinle beraber aynı gaye ve hedefe hizmet ettiğini düşündüğünüz vakıflara destek olmak gerekir.

Sizinde yapmak istediğiniz, ama bir türlü yapamadığınız bir hizmeti yapan vakıflar mutlaka vardır… Bu vakıfları bulmak, araştırmak ve maddi manevi destek vermek gerekir.

Çünkü vakıflara yapılan yatırım, aslında kendinize yaptığınız bir yatırımdır. Vakıfdaki elemanlar tabir-i caizse sizin istekleriniz doğrultusunda çalışan elemanlardan oluşuyor. Sizin isteyipte, yapamadığınızı sizin için yapıyorlar.

Yani vakıflardaki elemanlar başka hiç bir şey yapmıyorlar. Sadece vakfa yapılan yardımların – maddi ve manevi – yerine ulaşması için çabalıyorlar. Dolayısıyla sizin işinizi kolaylaştırıyorlar. Çünkü sizin isteyipte ulaştıramadığınız hizmeti en uç ucra köşelerine dahi – yine sizin yaptığınız yardımlar ile – ulaştırabiliyorlar…

Ve elbette sıkı bir denetimden geçiyorlar. Tüm dünyada vakıflar icin kanunlar vardır. Vakıflar bu kanunlara uymak zorundalar. Bu nedenle yapılan maddi yardımın yerine ulaştığından emin olabilirsiniz.

Bu bağlamda, vakıflara yapılan maddi ve manevi destekler boşa çıkmaz. Mutlaka yerini bulur. Sizede hem dünyada hemde ahirette meyvesini tatma imkanı verir. Siz vefaat ettikten sonra, vakıfın ayakta durduğu müddetce, sevap hanenize hayırlı hizmetler yazılır…

Cemil Şahinöz, Nur Vakfi Dergisi, Eylül, 2010, s.5

(26.04.2010) Almanyanın İlk Türk Bakanının İlk İcratı: „Başörtüye hayır“

Almanyanın İlk Türk Bakanının İlk İcratı: „Başörtüye hayır“

„Politikacılar her sabah iki defa tıraş olmak zorunda, çünkü iki yüzlüdürler.“ Mark Twain

Bazen kendimi Muz Cumhuriyetinde hissediyorum… bazen Patagonyada… Bazende Yalakalar Adasında.

Geçen hafta Almanya´da ilk defa bir türk kökenli bayan Bakan oldu. Aşağı Saksonya eyaletinde avukat Aygül Özkan, Sosyal İşler, Kadın, Aile ve Sağlık Bakanlığı görevine getirildi.

Hıristiyan Demokrat Birliği Partisinden olan Özkan, alman Focus dergisine verdiği röportajda ilk icraatınıda açıklamış oldu: „Okullarda başörtüye hayır“. Gerekçeleride bildiğimiz klasik sözlerden ibaret: „Dini semboller olmasın. Devlet ve din ayrılsın“ vs. vs.

Açıkcası şaşırdım desem, yalan olur. Zaten bekliyordum. Ama bukadar çabuk, hemde seçilmesinin ardından sadece bir kaç gün geçtikten sonra, birde ilk icraatı olunca… pes vallahi.

Öncelikle neden şaşırmadığımı açıklayayım.

Malum, Almanya´da siyasete atılan bir çok türk kökenli insanımız var. Hepsi milletimizin ve insanlarımızın destekleriyle biryerlere geldiler..

Fakat, amma velakin…

Aradan çok zaman geçmeden bir çoğu kendi milletine, ırkına, dinine ve kültürüne çamur attı. Yada atmak durumunda hissetiler kendilerini. Kendi kimliklerini inkar ettiler. Ne için? Kimlere yaranmak için?

Kendi kimliklerini inkar ederek makam sahibi olmak isteyenler…

veyahut taviz verenler …

veyahut takiyye yapanlar…

Bunların arasında zerre kadar fark yok.

Para, mal, şan ve şöhret için kendi kimliklerini satan veya gizleyen insanların makam sevdası için yaptıkları hesapları er geç boşa çıkıyor. Durum bundan ibaret olmasına rağmen, yinede aynı filimi her sene yeniden izliyoruz. Çünkü İbn Haldunun dediği gibi ´Tarih tekerrürden ibarettir´. İnsan bu işte… Her zaman yeniden deniyor…

Halbuki Almanya´da yaşayan Türklerin fazla beklentileri yok. Destekledikleri insanların sadece kendi kimliklerine sahip çıkmalarını istiyorlar.

Yani…

Dini hassasiyeti olmayan birisi kalkıpta o makamdan başörtüye karşı gelmemeli.

Dini hassasiyeti olan biride yine o makamdan laikliğe laf atmamalı.

Çünkü madem sen Türk kimliğiyle biryerlere vardın, Türklerin desteğiyle bir makama ulaştın, elbette seni destekleyen insanları birazda olsun düşünmelisin. ´Köprüyü geçtim, bundan sonra size ihtiyacım yok´ diyenleri çok gördük….

Seni o makama çıkaranlar, seni yine indirebilirler….

Kaldıki hemen ilk icraat olarak böyle bir sözü sarf etmenin ne gereği var? Eline ne geçebilirki? Yoksa birilerine mesajmı verilmeye çalışılıyor? Şimdi seni bu sözlerden dolayı parti başkanımı yapacaklar?

Tam aksine….

Avukat Aygül Özkan´ın „Başörtüye hayır“ sözlerine kendi partisi karşı geldi. Evet, tabiki yine Almanlar karşı geldi. Kendi partisinin Genel Sekreteri Stefan Müller bu açıklamaları „saçma ve ürkütücü“ buldu.

Yani müslüman biri „hayır“ diyor, Hıristiyanlar „evet“ diyor…

Bu ne lahana? Ne turşu?

Parti yetkilileride böyle durumlarda şaşkın şaşkın kalıyorlar. Bir çok alman partisi doğal olarak türklerin oylarını kazanabilmek için partilerine türkleri alıyorlar. Ama gel gör ki, az bir zaman sonra içlerine aldıkları insanlar kendi insanlarına hakaret ediyorlar. Çünkü içlerine girenler, kendilerinin bu makamlara ancak taviz vererek gelebileceklerini zannediyorlar. Tabiki bu nedenle beklenen türk oylarıda gelmiyor. Alman siyasetcilerde aynen „Bu ne lahana? Ne turşu? Anlamadık gitti“ durumlarına düşüyorlar… yani „Hem sizin içinizden birilerini aldık, hemde siz bu kişiye karşı çıkıyorsunuz“ vaziyetleri komik bir durum meydana getiriyor. Dikkat edin, türklerin çoğu Türk siyasetcilerini değil, Alman siyasetcilerini destekliyorlar.

İşin başka bir lahana tarafıda şu: Daha iki gün önce Aygül hanım gazetelerde beyan verdi. Aşırı sağcılar ve aşırı sağ partiler kendisini tehdit etmişler. Şimdi ise bu aşırı sağcılar, aradan iki gün geçtikten sonra, Aygül hanımı bu açıklamalarından dolayı alkışlıyorlar. “Anlayan arap olsun” deyip arapları küçük düşürmektense biz yine “Bu ne lahana? Ne turşu?” diyelim geçelim….

Almanya´daki türk gurbetçileri halen

kendi kimliğini inkar etmeyen,

takiyyecilik yapmayan,

taviz vermeyen,

entegre olmus,

türk ve alman kültürünü çok iyi bilen ve ikisinide benimseyen,

Almanya´daki tüm yabancıları bir çatı altında toplayabilecek

olduğu gini görünen ve göründüğü gibi olan

bir siyasetci bekliyor… Buradan duyurulur…

Cemil Şahinöz, Ikinci Vatan, 26.04.2010
http://www.ikincivatan.eu/almanyanin-ilk-turk-bakaninin-ilk-icrati-%E2%80%9Ebasortuye-hayir%E2%80%9C-makale,237.html

(24.04.2010) Uyumun en büyük düşmanı, Alman medyasındaki faşizmin şövalyeleri

Uyumun en büyük düşmanı, Alman medyasındaki faşizmin şövalyeleri

Bu hafta Almanya´da bizleri ilgilendiren iki önemli olay oldu.

Birincisi, avukat Aygül Özkan Aşağı Saksonya Eyaletinde Sosyal İşler, Kadın, Aile ve Sağlık Bakanı olarak seçildi ve Almanya´nın ilk türk bakanı oldu.

İkincisi, Berlin´de türk olmayan iki ailenin, 15.500 Avro başlık parası karşılığı 14 yaşındaki kızlarıyla 19 yaşındaki oğullarını evlendirdikleri ortaya çıktı. İki genç “çift“ boşanma kararı aldıkları için, erkek başlık parasını gere alabilmek için Alman yasalarına başvurdu. Bu şekilde bu insanlık dışı skandal ortaya çıktı.

Birinci haberle ilgili Türk ve İslam düşmanlığıyla meşhur olan ve Almanya´da en çok satan gazete şu manşeti verdi: “Almanya´da Müslüman Bakan“.

Aynı gazete ikinci haber ile ilgili şu yayını yaptı: “Türk Aile Skandalı“.

Her fırsatta türkleri ve müslümanları kötülemeyi marifet zanneden bu popüler resim gazetesi attığı bu manşetlerle yeni tartışmaların başlamasına vesile oldu… tabiki menfi tartışmalara… her zaman olduğu gibi…

Attıkları birinci manşetten dolayı ırkcılar ´Nasıl olurda bu ülkede bir müslüman bakan olabilir?´ yargarası koparmaya başladılar.

İkinci manşetten dolayı yine dillere destan oldu: ´Türkler vahşi´, `Türkler canavar´, `Türklerin aile yapısı kadını aşagılıyor´ vs. vs.

Bu gazete bir yandan Almanları ve Türkleri, diğer yandanda Hristiyanları ve Müslümanları birbirine vurmak için elinden geleni yapıyor ve yapmayada devam ediyor. Toplumda bir müsbet değişimin olduğunu fark eden bu gazete, bu milletlerin ve dinlerin birbirlerine yakınlaşmalarını hazmedemiyor…

Faşizmin ve Irkçılığın şövalyeliğini yapan bu gazete, her zaman ´ötekini´ üretmekte ve ötekini öcü ve canavar olarak göstermekte. Toplumda bir kavga ortamı isteyen bu gazete, aslında Almanya´da ki uyumun en büyük düşmanı!

Her iki tarafıda birbirine karşı kışkırtarak, önce bir yanı yok etmeye çalışıyor, sonrada diğer tarafı yok edecek. Bu anlayış nedeniyle yıllardır gazete manşetlerine taşıdıkları haberler hep aynı… Türk ve Müslüman düşmanlığı.

Başarılı türk sporcuların manşetlerini “Başarılı Sporcu“ diye veren bu gazete, aynı mesele hırsızlık ve cinayet sözkonusu olduğunda etnik kökeni öne sürüyor: ´Hırsız Türk. Katil Müslüman´.

Utanmadan insanların yaptıklarını etnik kökenlerine veren bu gazete yöneticileri Almanya´da ki ırkçıların ve faşistlerin sözcüsü haline geldi.

Yaptıkları bu manşetlerle sadece ve sadece Almanya´da ki yaşayan tüm insanlara zarar veriyorlar…

Bunuda maalesef iyi başarıyorlar.

Çünkü karşılarında durabilecek ne bir türk medyası var, nede bir müslüman entellektüel kesim.

Kimsenin bu gazeteye karşı sözünü yükseltemediği bir dönemde, yine sadece Almanlar seslerini duyurtuyorlar. Yine Almanlar kendileri bu gazeteye karşı gelebiliyorlar. Almanya´daki Türklerin ve Müslümanların çoğunluğunun tek derdi ´daha fazla para kazanmak´ olduğu için, maalesef böyle konularda sesleri duyulmuyor.

Sözleri kesildiğinden değil, sözlerinin olmadığından!

Cemil Sahinöz, Ikinci Vatan, 24.04.2010
http://www.ikincivatan.eu/uyumun-en-buyuk-dusmani-alman-medyasindaki-fasizmin-sovalyeleri-makale,235.html

(20.01.2010) Cinsel Özgür(süz)lük

Cinsel Özgür(süz)lük

“Aşırı özgürlük, gerek devlette ve gerekse bireylerde köleliğe dönüşür“

Eflatun

 

Bazı çevrelerde özgürlük kavramı “istediğini yapabilirsin, sana kimse karışamaz“ olarak algılanıyor. Bu çevrelerin ilim adamları, toplum bilimcileri özgürlük ve hürriyet kavramlarını bu yönden benimsiyorlar. Yani adeta bir kuralsızlık olarak algılıyorlar.

 

Bunun en bariz ve açık örneğini cinsellik konusunda müşahede edebiliriz.

 

“Cinsellikte özgürlük olsun“ derken, dejenere edilmiş bir gençlik tam anlamıyla özgürsüzleşiyor. Çünkü her yerde yaygın olan müstehcenlik, fikirleri ve zihinleri alt-üst ediyor. Özgür değil, özgürsüzlük haline getiriyor. Başlıkta Eflatundan kullandığım söz gibi: aşırı cinsel özgürlük, bireyleri cinsel kölelere çeviriyor.

 

Aslına bakılırsa “Cinsel Özgürlük“ konusu bazı çevreler tarafından istismar edilen bir mesele. Öncelikle kendi nefis ve arzularına hakim olamayan taifeler için, bu şekilde uydurulmuş bir palavra kaçınılmaz bir fırsat. Bunların özgürlük olgusu, “Cinsel tercihini özgürce yaşayabilmek“ten ibaret. Şehvani isteklerini tatmin edemeyenler için böyle bir “özgürlük“ olgusu tam bir nimet. Yani mesele özgürlük değil, mesele hayvanca nefsini tatmin etme duygusu.

 

Kadını köle gibi kullanmak isteyen çevreler için de “Cinsel Özgürlük“ yalanı, tam yerinde. Bu çevreler kadına, “Tabiki soyunacaksın, bu senin özgürlüğün“ diyebilme imkanı buluyorlar. Hatta çoğu zaman bunu bizzat kadınlara, yine kendi kurdukları sözde feminist derneklere, söylettiriyorlar. Ve nihayetinde sokakta, plajda, reklamda, televizyonda, haberde, gazetede ve kısacası heryerde “kadını soyma“ operasyonu – hem fiziki hem manevi anlamda – başarılı bir şekilde işlenebilir hale geliyor.

 

Pazarlama şirketleri de bu durumdan istifade ediyorlar. Çünkü “Ne kadar et gösterirsek, o kadar çok satıyoruz“ denileceğine, “Yok efendim. Herkes özgür. Biz buna dikkat ediyoruz. Yoksa niyetimiz kötü değil“ deme imkanı doğuyor.

 

Medya sektörü bu durumdan istifade eden başka bir grup. Çikolata veya banka reklamlarında dahi uygulanan “et gösterileri“ hiç bir mantık ile açıklanamaz. Ancak “Cinsel Özgürlük“ diyerek, işin içinden sıyrılabilinir. Bu nedenle, medya sektörü de bu meseleyi destekliyor.

 

Bu çevreler “Cinsel Özgürlük“ propagandasını yapabilmek için, belli sınırları zorluyorlar, toplumda geçerli olan ahlak ve kültürel kuralları alt-üst ediyorlar.

 

Halbuki basit bir futbol oyununda dahi kurallar olduğu gibi, elbette toplumsal yaşamda da kurallar ve sınırlar gerekiyor. Kimse bir futbol oyununda, “Ben artık topa ayağımla değil, elimle vuracağım. Ayağımla vurmamı isteyenler, benim özgürlüğümü sınırlamak istiyorlar“ diyemez.

 

“Cinsel Özgürlük“ derken tüm sınırları ve kuralları kaldıranlar, aslında cinselliği yok ettiklerinin farkında değiller. Erkek ve kadın vücudunu psikolojik algı olarak birbirinden farksız hale getirdiklerinin ve bu şekilde toplumda bir adaletsizlik ve eşitsizlik ortamının oluştuğunun farkında değiller. Eşitlik olsun derken, tamamen bir eşitsizlik ortamı hazırlanıyor.

 

“Vücudunu“ istediği gibi sergilemeyi ve “müstehcen filimlerin hızla yayılmasını“ özgürlük olarak nitelendiren toplumlar, tecavüzlerle, aile dramlarıyla, cinsel skandallarla ve çocuk pornografisiyle uğraşmaktan başlarını kaldıramaz haldeler.

 

Bu sorunlara çözüm üretmektede aciz kalıyorlar. Çünkü ürettikleri çözüm – yani cinsel özgürlük – zaten sorunun temeli. Bu şekilde tam bir kısırdöngüsüne girmiş oluyorlar.  

 

 

Cemil Sahinöz, Moral Haber, 20.01.2010
http://www.moralhaber.net/yazidetay.php?Yazi_id=14234&yazar=493

(12.11.2009) Eşit Haklar

Eşit Haklar

“Önce farenin şerrini defet, sonra buğday biriktirmeye çalış.“
Hz. Mevlana

Hangi ülkede yaşıyorsanız yaşayan. O ülkeye uyum sağlayabilmek için, kendinizi rahat hissedebilmeniz için, eşit hakların geçerli olması gerekiyor.

Yani başkalarına verilen hakların tamamen aynısı sizin içinde geçerli olması gerekiyor. Ve dolayısıyla size verilen hakların aynısı başkalarınada verilmesi gerekiyor.

Örneğin bir iş görüşmesine gittiğinizde türk veya arap, alman veya ingiliz, başörtülü veya kısa şortlu, kel veya uzun saçlı vs. olduğunuz önem taşımamalı. Sadece o iş için gereken kabiliyetlerinize bakılmalı ve işe alınıp alınmadığınız bu faktörlere göre belirlenmeli.

Eşit hakların olması toplumsal barış ve huzur içinde çok önemli. Kıyafeti, ırkı, dili ve dini yüzünden aşağılanan veya hakları elinden alınan insanların, yaşadıkları toplumlarda huzur bulmaları imkansızdır. Böyle bir ortamda daima huzursuzluk ve anarşi hakim olur.

***

Eşit haklar konusu Almanya´da da son yıllarda tartışılan en önemli konular bir tanesi. Özellikle eğitim ve iş dünyasında bir eşitsizlik söz konusu. Bir çok araştırmanın sonuçlarına göre, Almanyada başarılı olmak için iyi gelirli olmak ve göçmen çocuğu olmamak gerekiyor. Yani iyi gelirli olmayan almanlar dahi eğitim sisteminin belli taşlarına çakılıp kalıyorlar.

Somut bir örnek: Bielefeld şehrinde yapılan sosyolojik bir araştırmadan bahsedelim. İki sayfalık bir metin yirmi öğretmene veriliyor. Deniliyorki: “Bu yazıyı bir tıp profesörünün çocuğu yazdı. Çocuk ilmi dergiler okumasını seviyor. Lütfen bu metine not verin“. Bu bilgilere göre öğretmenlerin 12 tanesi metine en iyi notu, yani “pekiyi“ veriyorlar. Üç tanesi “iyi“ notunu, geriye kalan beş kişide “orta“ notunu veriyorlar.

Aynı metin yirmi farklı öğretmene veriliyor. Bu sefer şöyle deniliyor: “Bu yazıyı işci bir ailenin çocuğu yazdı. Çocuk genelde kitap okumaz, okursada müstehcen dergiler okur.“ Öğretmenlerden hiç biri aynı metine “pekiyi“ notunu vermiyor. Sadece dört tanesi “iyi“ notunu veriyor. Geriye kalanlar kötü notlar veriyorlar.

Öğretmenlerin farklı olduğunu, fakat metinin aynı olduğunu göz önünde bulundurarak, böyle tamamen farklı sonuçların ortaya çıkması, okul sisteminde eşit haklarin olmadığını açık ve net şekilde gösteriyor.

Son senelerde yapılan PİSA, İGLU ve OECD araştırmaların sonuçlarıda hep aynı: Almanya´da, özellikle okullarda, eşit haklar yok. Yani kısacası herkesin şansı aynı değil. Bazıları doğuştan daha şanslı…

Kılık – kıyafet konusundada aynısı geçerli. Yüzlerce başörtülü kızın üniversitelerde öğretmenlik okuduğunu müşahede ediyoruz. Maalesef bu kızların neredeyse hiç biri, başörtüleri yüzünden, öğretmenlik yapamayacaklar. Öğretmenlik diplomalarını alabilmelerine rağmen, öğretmen olamıyorlar. Demekki öğretmen olabilmek için, birde başörtüsüz olmak gerekiyormuş…

Bu şuna benziyor: Size araba sürebilmek için ehliyet veriyorlar, ama diyorlarki: “Yolda araba sürme.”.. ne hazin bir çelişki…

Çelişkilerden bahsetmişken….

Almanca dilini öğrenmenin ne kadar önemli olduğunu hepimiz biliyoruz. Yaşadığımız bu ülkeye uyum sağlayabilmek için bu dili bilmek şart.

Fakat… Amma velakin…. Vel hasıl…

Dilbilimcilerin ve piskologların ortak bir dille söyledikleri bir gerçek var: Anadilini bilmeyen, başka bir dili doğru dürüst öğrenemez. Durum böyle iken, Almanya´da anadil dersleri birer birer okullardan kaldırılıyor. “Kendi dilini öğrenebilme” hakkı binlerce insanın elinden alınıyor…

Eşit haklar dedik…

Eşit hakların verilmesi bir lüks değildir. Bu bir şarttır. Her insan, hangi dinden, dilden, ırktan, renkten olursa olsun… aynı haklara sahip olmalı. Ancak bu şekilde uyum ve entegrasyon gerçekleşebilir.

Esenle kalın, efendim…

Cemil Sahinöz, Moral Haber, 12.11.2009
http://www.moralhaber.net/yazidetay.php?Yazi_id=13478&yazar=493

(02.11.2008) Kapitalizmin Ayetleri

Kapitalizmin Ayetleri

 

“Sahip olduğun herşey, bir gün sana sahip olacak”

Tyler Durden

 

İnsan mala sahip olunca, mal mal olur. Mal insana sahip olunca, insan mal olur!

 

 

Kapitalizmin ruhu insana der ki…

 

… sen bir ürünsün. Ürün gibi yaşa. Ürün gibi öl.

 

… senin bir ambalajin olmalı. Ambalajın imajındır, karizmandır.

 

… senin bir son kullanma tarihin var. Seni satamayınca, popülist kültüre yediremeyince, yerini acımasızca değiştiririm.

 

… piyasada satılabilmen için acımasızca kavga etmen ve savaşman gerekiyor.

 

… reklamda gösterdiğim ürünlerin hepsine ihtiyacın var. Onları almaz isen yaşayamassın, mutlu hiç olamassın.

 

… mülk sahibi olman gerekiyor. Delicesine, canavarca mülk topla. Acımasızca ez ve ye.

 

… ne olursa olsun, daha fazla kazan ve kazanmak için kazık at.

 

… hayatın boyunca robot gibi, köle gibi çalış. Ne için? Güzel bir evin olsun diye.

 

… irtibat için internet yeterli. İnsanları görmene gerek yok. Hatta bayramlarda topluca mesaj gönder yeterli. Mesaj yazmana dahi gerek yok. Gelen mesajları başkalarına ilet.

 

***

 

Kapitalist sistem insanı öldüreli çok oluyor. İnsanları kimliksiz tüketme makinesine dönüştürdüğü gün, insanlık öldü. Çünkü kapitalist ruh insana oynaması gereken rolu verir. “Sen busun. Sen böylesin. Böyle olmalısın. Toplumda şu rolü oyna” der. İnsanlar da bu rollere girerler… Roller oynarlar.. Hayat filiminde başrol alır herkes… Kişiliksiz, karaktersiz roller…

 

Bir kaç ay önce Amazon´larda daha yeni keşfedilen kabileyi hatırlayalım. (Ayrıca ´yeni keşfedilmiş´ kavramı da çok yanlış. Kimin tarafından keşfedilmiş? Onların bakış açısından bizler keşfedilmemişiz). Bu keşfedilmemiş, yani bizim bildiğimiz kapitalist sitemin dışında kalmış, insanların kimlikleri bizlerinkinden daha sağlam. Onlar daha kişilikli, daha huzurlu. Çünkü onlar, onlar. Evet onlar, onlar olabiliyor. Kendileri oluyorlar yani. Rol oynamıyorlar. Kılıktan kılığa girmiyorlar. Kravat takarat sun-i bir duvar örmüyorlar. Şahsiyetleriyle yaşıyorlar.

 

Muhtemelen bu yeni keşfedilmiş kabileye ilk önce Nokia gitmiştir. Demiştir ki: “Bak bu alet ile uzaktaki dostun ile görüşebilirsin”. Ardından Nike gitmiştir. Demiştir: “Bak şu ayakkabıyla daha hızlı koşacaksın”. Elbette McDonalds eksik olmaz: “Sana çok hızlı bir şekilde yemek yemeği öğreteceğim”. İnsanlıklarını kaybetmemiş kabile şöyle cevap vermiştir: “Benim elime soğuk bir alet gerekmiyor. Arkadaşımla konuşmak isteyince yanına giderim. Bana son model, havalanmış ayakkabı da lazım değil. Çünkü yürümek için, ağaçtan yaptığım ayakkabı tamamen yeterli. Hızlı yemek yememe ne gerek var, anlayamadım? Çünkü bizde zaman bol!!!”

 

***

 

Kapitalizm sınır tanımadığı için – küresel sermaye sağ olsun – bir şirket bazen bir futbol takımını, bazen koca bir şehri satın alabilir. Bu da gayet normal karşılanır. Çünkü kapitalizm herşeyi satın alınabilir hale getirmiştir, insal dahil…

 

… Nasıl mı? İnsanı modern bir köleye çevirmiştir. Her gün 8-10 saat çalışan bir maaş kölesi. Zenginlerin daha zengin olması için kurulan kölelik sistemi, fakirleri daha fakir yapıyor. Aradaki uçurumdan kapitalizm faydalanıyor.

 

Çünkü kapitalizm, insanın sıcak evinde sıcak çorpa yemesine karşı. Bu insanı, dışarıda, soğuk fabrikalarda, makinelerin arasında bir robot – veya eşek – gibi çalıştırmak için mekanizmasını kurmuştur. Sıcak yatağına geçim sıkıntısı fikirleri sokmuştur: “Ev kredisini nasıl ödeyeceğim? Faiz bataklığından nasıl kurtulacağım? Çocuğum olursa, nasıl geçineceğiz?” vs…

 

“Mışlar” ve “muşlar” kapitalizmin gıdasıdır. “Kiralik evde yaşanmazmış”, “Güzel bir araba olmadan olmazmış”, “Komşuya hava atmak için, kullanmasını bilmediğim, fakat en son teknoloji harikası olan telefona sahip olmalıymışım”… Bu iş zoraki olarak nereye varıyor? Yukarıda bahsettiğimiz kölelik sistemine. Çünkü ayda 1000$la yetinebilecek bir şahıs, ihtiyaçlarının çoğaldığını zannederek, bu parayla idare edemiyor. Daha fazlasını istiyor. Daha fazlasını elde edince, kapitalist sistem kendisine yine yeni “ihtiyaçlar” sunuyor… Ve yine daha fazla para yetmiyor…

 

Halbuki huzurlu insanın ve kapitalist ruhun farkı buradadır: Huzurlu insan ihtiyacını alır. Kapitalist insan ihtiyacı olduğunu düşündüğünü alır. Çünkü sistem onu böyle düşünmeye sevk eder. Bazen reklamlar ile, bazen toplum ile.

 

Kapitalizm modern çağda kadını dahi satın almıştır. Cahiliye devrinde Arap Yarım Adasında kızlar diri diri gömülüyordu. Bu şekilde kızların “sadece” bedenleri yok oluyordu, fakat ruhları devam yaşıyordu. Kızlarını gömenler, bu canavarca olayda “sadece” kızlarının dünya hayatını mafetmiş oluyordu. Ama 21. asırda kadınlar halen gömülüyor. Bu sefer bedenleri değil, ruhları gömülüyor. Kapitalizm kadınları reklam firmalarıyla, müzik klipleriyle, sahte ürünlerle gömüyor. Sadece bedenlerini önplana çıkararak, ruhları yokmuş gibi, bir ticari madde ve ürün haline getiriyor…

 

***

 

Kapitalizm ve Emperyalizm birbirlerinden beslenirler. Emperyalizm önce bir ülkeye bomba atar ve orayı yıkar. Ardından ekmek götürür, hatta ekmeği daha önce bomba attığı aynı uçaktan atar, güya insanseverlik gösterisi yapmak için. Son olarak inşaat firmalarıyla yıktığı ülkeyi yeniden onarmaya çalışır. Bu şekilde kapitalist çark da döner. Çünkü bombayı yapan firma ile inşaat firması aynı patronun tekelindedir… Bu vahşi durumun evcil metodu şöyledir: Kapitalizm önce çok yedirtir, yağlı yedirtir, hızlı yedirtir… Ardından, yıktığı – fethettiği – vücutları onarmak icin “dizet” formülleri uydurur. Bu şekilde, hem kilo alma ürünlerini, hemde kilo verme ürünlerini yaymış olur….

 

***

 

 

Şimdi yeni bir Ekonomik Kriz ile karşı karşıyayız. Nedir bu kriz? Neyin krizi? Olmayan paranın, basılmayan değerlerin krizi. Bu kriz yüzünden neden Patagonya etkileniyor? Bu bir kriz değildir.

 

Asıl kriz, hayatı boyunca mal, mülk ve para biriktiren Kapitalist Sistemin müridlerinin varlığıdır…

 

Halbuki ne kadar nimet, o kadar hesap….

 

Zengin olmaktaki asıl hedef fakirlere daha çok zekat verebilmek olduğu gün kapitalizm biter…

 

 

Not: Kapitala karşı değilim. Kapitalizme karşıyım. Yani hayatın gayesini DOLAR olarak görmeye, hayat boyunca şuursuz bir canlı gibi mal biriktirmeye karşıyım!

 

 

Cemil Şahinöz

Yayınlandığı dergi: Ayasofya Dergisi, Nr.27, 2009, S.8-9

(02.02.2004) Cocuklar Duymasin Dizisinin Sosyolojik Degerlendirmesi

Çocuklar Duymasın
Sosyolojik Bir Değerlendirme

Bir zamanlar üç kanalda birden oynayan bir dizi. Tüm rating rekorlarını kırmış, herkesin tanıdığı, Hüseyinin „Çaylar“ kelamı, „Light-Erkek“ ve „Taş-Fırın-Erkek“ kavramlarını herkesin diline yerleştiren bir dizi.

Bu dizi tekrar televizyon kanallarına geri dönüyor. Geri dönmüşken bu diziyi biraz analız edelim dedik.

Herkesin tanıdığı bu dizinin başka dizilerden biraz farkı var. Bu dizi bilinçli olarak eğitici bir dizi.

Esprilerini ve komik yanlarını eleştirmek istemediğim bu dizinin eğitici yönüne biraz deyinmek istiyorum. Senaristin kendi diliyle „Modern, kentli bir aile profili çizdim“ diyor. Dizinin Yazarı Birol Güven „Teke Tek“ programında „Biz gerçeğiz“ diyor. Bende tam tersini iddia ediyorum. Dizideki aile yapımı Türkiye´nin ne modern profiliyle, ne milli kimliğiyle, nede dini aile yapısıyla bağdaşıyor. „Aile dizisi“ olarak karşımıza sunulan bu dizi, Türk ve İslam aile anlayışının tam tersini, ailenin problemli ve zorluklar içinde olduğunu gösteriyor.

Evet haklısınız. Dizilerimizin hemen hepsi gerçek Türk Aile Yapımına aykırı. Ama hiç bir dizi bunu bilinçli ve amaç olarak bu dizideki gibi kullanmıyor. Herkes Miroğlu´nun ve Zerdanın bir masal ve bir hayel karakterler olduğunu biliyor. Ve kimse diziye baktıkdan sonra, doğu´da bir Asmalı Konak yapmak istemez. Ama „Çocuklar Duymasın“ dizisi özel olarak, bilinçli ve belli amaçlar arkasında gizlenmiş bir eğitim dizisi. Bu diziyi eski bir amerikan dizisi olan „Bill Cosby Show“´a benzetebiliriz. Bill Cosby dizisi Amerikan Siyahi bir aile yapımını temsil etdiğini iddia ediyordu. Halbuki siyahi olan Bill Cosby kendisi doktor ve hanımı avukat idi. Amerikada yaşayan siyahi eşlerin kaçı sizce doktor ve avukat? Ve ne kadarı geçim sıkıntısı içinde? Aynısı bu dizi içinde geçerli. Yönetmene ve oyunculara göre güya dizideki aile normal bir Türk Ailesinin bir aynası.

Dizinin başrol oyuncularından biri, „Bunlar hayatın gerçekleri.“ diyor. Hic farkına vardınızmı? Her bölümde 2-3 belli sosyal bir problem tartışılır. Her zaman tartışma kadınlar ve erkekler arasında olur. Tartışmaların hepsi KESİNLİKLE sosyal hayat ile ilgili. Ve dizinin kadın başrollerinden olan Meltem Hanım iki fikra arasında, çok eğitici bir söz söyler. Bu sözü söylerken, birden kamera sadece Meltem Hanımı çeker. Ses tonu değişir. Hatta görüntü bile değişir. Kamera yanlız Meltem Hanımı gösterir. Meltem Hanım eğitici sözünü söylerken kimse konuşmaz. Kamera onu altdan çeker, daha büyük, sanki bir baba gibi, gözüksün diye. Ve bu söz, ana mesaj, iki espiri arasına gizlenir.

Gelelim dizideki karakterlere. Bir dahaki sefere, bu diziyi izlediğinizde iyice bir dikkat edin. Bütün erkek oyuncular sorunlu, anormal tipler. Haluk Bey tam post-modern, gerici, çağ dışı bir erkek. Eşi tarafından her bölümde defalarca „iğrenç“ olarak tanımlanan, duygusal ve romantik olmayan bir insan. En çok kullandığı kelime „Ben anlamadım.“ Ayrıca durmadan bir yerini kaşır. Çaycı Hüseyin karısını döver ve bütün parasını kumar için harcar. Yardımcısı Şükrü tam bir aptal tiplemesinde. Selami güya hiç kimseye güvenmeyen, herkesden korkan, bağımsız ve hür olamayan bir korkak. Selçuk Bey aşırı ve gerçek dışı bir şekilde cimri.

İsmail Bey Karadenizli sapık bir insan tipinde ve o kadar gerçek dışıki kendi kadın meslektaşlarını bile, iş esnasında taciz eden, sürekli „Fashion TV“´den bahseden küçük boylu biri. Bazen bürosundan çıkar, ahlak dışı bir espiri yapar ve odasına geri döner. Hem patronuna, hem Yasemin Hanıma asılır. Havuç olarak namlandırılan Emre, bir kız arkadaşı edinmek için, her türlü soytarılığı yapmaya hazır olan bir çocuk rolünde. Engin Bey saçlarını düşünen, yakaladığı her fırsatı, maaşını yükseltmeye, kendi çıkarları için kullanan, her an patronunun arkasından onunla dalga geçen, gerçek anlamda bir egoist. Haluk Beyin kayınpederi Kemal Bey eski müsteşar olmasına rağmen akıl dışı hareket eden bir şahsiyet. Aklına olur olmaz fikirler gelir.

Kadınlar ise “çağdaş” ve “medeni”. Her konuda, dizinin sonunda, kadınlar haklı çıkıyor. Geri kalmış ve geri zekalı olarak tiplendirilen erkekler her zaman haksız ve olumsuz çıkıyor. Bir anneye yakışmayan kıyafetleriyle, KESİNLİKLE dar giyinen, ya aşırı derece dar bir pantolon yada kolu açık olan, her problemi çözücü ve durmadan “Hallederiz” diyen bir tip. Meltem Hanım kocası hariç herkes ile uyum içinde. Dizinin Yazarının dediğine göre “Meltem Hanım, her kadının olmak istediği, her erkeğin evlenmek istediği ve her annenin kızının olması istediği bir tip.” İyi ve eğitici bir anne, sevimli ve yardımsever bir iş arkadaşı. Ama herneyse kocasıyla hiç bir konuda anlaşamıyor. Ve gerçek dışı bir hareket ile, hemen her konuyu, özel hayatını bile, piskoloğuyla paylaşıyor. Piskoloğa gitmek güzel bir şey. Ama her küçük bir meselede, bir uzmana baş vurmak ve aile hayatından en gizli olayları bile anlatmak aşırı derecede, haddinden fazla, gerçek disi ve Türk Aile Yapımıyla hiçmi hiç alakası olmayan bir hareket. Meltem Hanım bazen iş sırasında, bazen işden hemen sonra, sanki bakkaldan ekmek alırmış gibi, piskoloğa uğruyor. Dizideki diğer kadınlarda hep positif ve olumlu insanlar. Emine geçim sıkıntısı çekmemek için temizcilik yapan bir eş. Kocası bütün kazancını kumara harcasada, Emine Hanım sadakat ile sabır gösterir. Gönül Hanım kadın haklarını her şeyden üstün tutan ve hiç bir zaman ezilmeyen bir kadın. “Modern” kelimesi adeta diline yapışmış. Durmadan “modern” kelimesini kullanır. Meltem Hanımın kızı Duygu çalışkan ve çağdaş bir genç kız. Müzeyyen Hanım kocasının akıl dışı hareketlerine sabır ile karşılık veren dominant ve akıllı bir hanım. Halukun iş arkadaşı Yasemin Hanım çalışkan ve yardımsever. Hiç bir sahnede onun çalışmadığını göremessiniz. Her zaman kesinlikle işiyle uğraşır. İşyerindeki bütün erkekler istediği zaman gelip, gider, gırgır yaparlar, kaytarırlar ama nedense, mini etekden başka kıyafetleri çok nadir giyen, Yasemin Hanim bir saniye bile olsun boş durmaz. Aynısı işyerinin patronu Mary Hanım için geçerli. Disiplinli, akıllı ve boş iş yapmayan amerikalı Mary Hanım erkek işcilerinin bütün gerçek dışı hareketlerini hoş görüyor. Kendisi amerikan iş sistemini yaşayan bir karakteri canlandırdığı halde, tamamen bu sisteme ters düşen erkek işcilerinin hareketlerine hiç karışmaz. Yani çalışkan, akıllı, hoşgörülü, amerikalı bir patron. Dizideki tek kapalı giyinen Emine Hanım temizcilik yapıyor. Diğer karekterler “iyi maaşlı” işlerde ve evleride büyük ve modern. Emine Hanımın kocası kumarcı ve karısını dövüyor. Tek yapabildiği iş çaycılık. Üstelik evleride çok kücük.

Bu dizi ile başka diziler arasında çok büyük farklar var. Bu dizi insanımızı bilinçli ve hedef olarak MANİPULE etmek istiyor. Çünkü yönetmenin ve oyuncularının bile iddia etdikleri gibi, bu dizideki aile ortamı, güya Türk Ailesini canlandırıyor. Halbuki burada canlandırılan aile tiplemesi Türkiye´nin %5i. Bu diziyi izleyen Türkiye´de ki bir aile zannediyor ki, “Demek benim komşum, bir problem olunca, bu problemi bu şekilde çözüyor.” Diziyi izleyen insanın bilinç altına bunlar giriyor. Çünkü dizideki canlandırılan mekanlar sosyolojide dediğimiz birinci ve ikinci dünya. Birinci dünya insanın kendi evi. İkinci dünya insanın çalışdığı yer. Bu dizide bilinçli olarak bu mekanlar seçilmiş. Bu mekanlarda geçenler normalde insanın komşusuna gizli. Yani kimse, komşusunun ailevi sorunlarını nasıl tartıştığından haberdar değil. Dikkat edin, yanlış anlaşılmasın. Tartışmanın konusundan bahsetmiyorum. Tartışmanın ve sorunu çözmenin şekilinden bahsediyorum. İşte bu dizide ki en büyük tehlikede bu zaten.

Sanki Yönetmen her dizide seyirciye seslenir gibi: „Sayın izleyici! Senin evlatlarınla, ailenle bir problemin mi var? O zaman sende problemini komşun gibi çöz. Komşunun nasıl hareket etdiğini bilmiyormusun? Merak etme! Biz dizimizde Türk Aile Yapımını en güzel bir şekilde gösteriyoruz. Sen sosyal ve ailevi problemlerini bizim dizimizdeki Meltem Hanım gibi çözmeye çalış.“

Birol Güvenin hayata bakış açısı bir hayri garip. Katıldığı tartışma programında “Çocuklarımı batılı gibi yetiştirmek istiyorum”, “Türkleri Gözetleme Komisyonu, kurdum.”, “Türklerin çocuklarına anneleri yemek yediriyor, batılıların çocukları kendileri yemek yiyor.” Adeta “entel” takılan, kendi insanımızı hor gören bir görüntü sunuyor. Sanki Türklükden zarar görmüş!!!

Dizide sunulan aile resmi berbat. Sanki ailenin temeli çatışma üzerine kurulmuş. Bizim kültürümüzde „Ailede tartışmalar olabilir. Bunlar tadı, tuzudur!“ derler. Ama bu dizi resmen tartışmayı, çatışmayı ailenin kaynağına oturtuyor. Dizideki olaylar öyle bir şekilde anlatılıyor ve gösteriliyorki, küçük bir çocuğun zihnine yerleştiriliyor: “Aile problem, tartışma ve çatışma demekdir!”. Bunu ispat etmek çok kolay. Dizinin başlangıç sözlerine bakın:

”Aynı gemide yol alır. Ayrı dümen tutarız bu evde. Sır dolu şu halimiz oynatır bizi. Her gün yeni bir oyun içinde. Her gün yeni kurnazlık peşinde. Aman şşşt sakın. Kimse uyanmasın. Gizlice ayrılalım. Çocuklar duymasın.”

Kurnazlık, oyunlar içinde sürülen günler. Sanki eşler sabahleyin kalkmakdan korkuyorlar. Devamlı kavga eden eşler ve adeta hiç bir konuda anlaşamayan, uzlaşamayan bir çift (Haluk ve Meltem). Kadınlar hem dürüst, hem olumlu. Erkekler problemli. Kadınlar kendi aralarında asla tartışmazlar. Erkekler hem birbirleriyle çatışan, hemde eşlerini üzen tipler. Adeta bir feministlik havası esiyor her bölümde.

Dizinin hayranları beni belki eleştirebilir. Haklarıdır tabiiki. Ama şunu belirtmek istiyorum. Ben bu yazıyı kafamdan estiği için yazmadım. Aylarca araştırmadan sonra vardığım bir sonucu sizinle paylaşmak istedim. Araştırmanın sadece bir kaç sayfasını burada yayınladım. Her türlü eleştiriye açığım. Tek isteğim, bu diziyi rast gele bir komedi olarak izlemeyin. Çünkü dizinin amacı komedi değil. Bilinçli olarak bazı amaçları manipule etmek. Benden söylemesi, gerisi size kalmış. Hayırlı izlemeler…

 

Ayasofya Dergisi, Nr.8, 2004

Cemil Sahinöz, Ikinci Vatan, 02.08.2010
http://ikincivatan.eu/cocuklar-duymasin—sosyolojik-bir-degerlendirme-makale,335.html